Armoede in België : Een getuigenis van een leven in armoede.

Armoede en sociale uitsluiting is een probleem wat nog in grote maten in onze samenleving onderschat wordt. Een van de grootste problemen die mensen in armoede tegenkomen is  een menswaardig en betaalbaar onderkomen te vinden.
Vaak komen ze in een miserabel  huurhuis van slechte kwaliteit  terecht,waar ze zich vaak ook nog dood aan betalen qua huishuur . En dan hebben wij het nog niet over de nutsvoorzieningen elektriciteit,water en verwarming gehad,waar ook door onder andere een laag inkomen en slechte huisvesting regelmatig problemen de kop opsteken. Maar mijn grootste bekommernis  is toch het onbegrip en de soms asociale houding van bepaalde mensen en organisaties ! Het valt mij op dat een groeiend aantal  mensen en groepen in onze samenleving stellen dat mensen in armoede in armoede even door hun eigen schuld. Armoede en sociale uitsluiting  en armoedebestrijding is veel complexer dan dit.
Ik ben de mening toegedaan dat er al heel veel gebeurt  ,maar er kan en moet nog bijkomende maatregelen genomen worden.
Om dit alles onder de aandacht te brengen , kan je hieronder een getuigenis van Natalie lezen, een Leuvense vrouw die in armoede leeft.

Natalie vertelt over haar leven in armoede.

“Ik heb jarenlang met mijn 2 zonen gewoond in een sociaal  appartement in Leuven . Het was een gebouw uit de jaren '70. Alles was op elektriciteit , ook de verwarming. De ramen waren versleten en er waren spleten tussen de ramen. Het tochtte er. Hierdoor moesten we heel vaak de verwarming opzetten, zeker tijdens koude dagen in de herfst en tijdens de winter. Op den  duur konden we de rekeningen van de commerciële energieleverancier Electrabel  niet meer betalen, de afbetalingsplannen die we kregen waren niet haalbaar. We werden gedropt  en voortaan kregen we onze elektriciteit van de netbeheerder Eandis . Nadat we ook de rekeningen van de netwerkbeheerder niet konden betalen vielen we op een budgetmeter voor onze elektriciteit. Ze hebben ons toen enkel een bondige infofolder meegegeven, ik kreeg geen verdere uitleg over de werking van de budgetmeters. Ik wist bijvoorbeeld niet dat er een schuldenafbouw in de budgetmeter zat . Hier ben ik zelf achter gekomen toen ik oplaadde . Met momenten konden we de budgetmeter niet opladen waardoor we het noodkrediet begonnen te gebruiken. Daarna vielen we terug op 06  ampère. Dit gebeurde heel vaak tijdens de winter wanneer je meer nodig hebt. Met 06 ampère konden we de verwarming niet opzetten. Hierdoor hadden we het vaak vrij koud  en kropen we vroeger in bed om toch maar warm te hebben.

We hebben het ooit nog erger gehad, toen we in Diest woonden. In dat huis was nauwelijks verwarming. Alleen in de woonkamer was verwarming. Tijdens de winter haalden we de matrassen en dekens naar beneden en sliepen we in de woonkamer. Boven was het te koud, zelf met de dekens.
Later  is deze woning terecht onbewoonbaar verklaard. Toen hebben we een paar maanden in een noodwoning van het OCMW geleefd, voor we terug naar Leuven kwamen.
Doorheen deze jaren hebben we verschillende keren moeten aankloppen bij het OCMW. We hebben zowel goede als slechte ervaringen. Van de dienstverlening van de team huisvesting van het OCMW zijn we tevreden. Het is niet gemakkelijk geweest om een andere woning te vinden toen. Heel veel mensen willen niet verhuren aan je als je huurwaarborg van het OCMW komt. Andere ervaringen met het OCMW waren minder leuk, zelfs erg slecht en kwetsend:  zoals een gebrek aan informatie over huursubsidies, sociale verhuurkantoren, sociale restaurants, het gevoel niet gehoord te worden, het gevoel dat er te weinig tijd is om op verhaal te komen, het gevoel dat ze te weinig inzicht hebben in hoe complex een leven in armoede kan zijn, het gevoel dat ze te snel oordeelden en soms veroordeelden  op basis van onvolledige informatie, tot zelf dreigende taal. Ik begrijp dat de maatschappelijke werk(ers)sters doen wat ze kunnen, maar deze ervaringen waren alles behalve plezant.
Deze slechte en kwetsende ervaringen zitten mij nog steeds hoog. Nu ga ik alleen nog naar het OCMW wanneer het echt niet anders kan.
Na gewoond te hebben in een sociaal appartement van Dijledal gingen we wonen in een aangenaam  appartement in Leuven centrum. 
Wat een opluchting na jaren van slechte huisvesting. Het was er aangenaam  wonen. Toen viel ik zonder werk en konden we de huishuur niet meer betalen. Dit was een enorme slag in ons gezicht.
We werden met uithuiszetting geconfronteerd. We moesten zo vlug mogelijk een nieuwe woonst  zoeken, anders zouden we op straat belanden.
Uiteindelijk hebben we een bijzonder kleine flat gevonden.
Wat echt pijnlijk was is dat we heel wat van onze meubeltjes die we in der loop der jaren hadden gekocht in kringloopwinkels moesten weg doen. We konden ze niet zetten in onze nieuwe flat en hadden geen geld om het ergens op te slaan. Als het ooit weer beter gaat en we opnieuw kunnen verhuizen naar een groter appartement gaan we zo goed als geen meubelen hebben om er in te zetten.
Het is ook een echte krotwoning. De flat is gelegen in een oud gebouw in Leuven centrum . De gang is groezelig, vuil, slecht verlicht en het stink er vaak.                                                                   De flat is van slechte kwaliteit. Het is er vochtig. Er zijn vochtplekken en schimmel op de muren. Als het hard regent druppelt het water gewoon door het plafond naar binnen.
Ook met de levering van elektriciteit en water is er iets niet in orde. Toen ik in de flat kwam wonen heeft de blokbeheerder of de huisbaas geen papier opgemaakt met de standen van de elektriciteitsmeter.
Ikzelf ben hier niet toegekomen. Na de dreigende en effectieve  uithuiszetting , de zoektocht naar een woonst en de emotionele tegenslagen had ik tijdelijke geen psychische ruimte meer om dit in orde te brengen.   Op een gegeven moment kreeg ik een brief van Electrabel. De commerciële energieleverancier Electrabel wist dat er nog steeds iemand woonde, maar wist niet wie.
Ze vroegen om contact met hen op te nemen als we de levering van elektriciteit wilde verder zetten en het contract wilde overnemen.
Ik heb toen via mail aan Electrabel laten weten wie ik was en dat ik inderdaad verder elektriciteit wilde krijgen. Op deze aanvraag heb ik nooit iets van Electrabel gehoord. Tot op de dag van vandaag nog altijd niet. Wel heb ik altijd de volle capaciteit van stroom kunnen blijven gebruiken.
Recentelijk hebben we te horen gekregen dat de blok wordt afgebroken. Tegen eind mei moeten we buiten. Opnieuw verhuizen . Op zich is dit goed nieuws , dan kunnen we immers weg uit deze krotwoning.
Ik ben bang dat ik tijdens of achter de verhuis geconfronteerd wordt met elektriciteit – en waterfacturen, facturen waarvan ik niet kan nagaan of ze kloppen.
Even was er paniek. Afgelopen week stelde ik op 07 april vast dat we geen water meer hadden. Was het water afgesneden? Ik belde met de huisbaas. Hij klonk verrast en ging zich informeren bij de blokbeheerder.
Maandag heb ik opnieuw contact opgenomen met de huisbaas. Hij wist me te vertellen dat er iemand blijkbaar een kraantje van de gemeenschappelijke watertoevoer had afgesneden. Oef, Vanaf 11 april hadden we terug water.
We hebben wel donderdag, vrijdag , zaterdag en zondag zonder water gezeten. We hebben die dagen ons moeten behelpen met flessenwater om ons te wassen, om te koken, enz…. De wc konden we niet doorspoelen , dus hebben we geprobeerd zoveel mogelijk elders naar wc te gaan.
Ondertussen , midden  april 2011, zijn we nog de enigste die in de blok wonen. Misschien dat de blokbeheerder en de huisbaas dacht dat iedereen al verhuist was en ze daarom de waterkraan hadden dichtgedraaid? Of misschien wilde hij ons onder druk zetten.
Ondertussen hebben we ons ingeschreven voor een woning die  verhuurd wordt via het sociaal verhuurkantoor Leuven. We hopen dat we via die weg zo snel mogelijk een nieuwe woonst vinden. Huren op de private markt is en blijft voorlopig een (te) dure oplossing.
Ik ben blijven werken aan mogelijke oplossingen op lange termijn. Ik heb een opleiding gevolgd en heb  nu vast deeltijds werk. Na jaren van interimwerk , werkloosheidsuitkering en leefloon is dit voor mij een leuke stap voorwaarts. Ik voel me echt goed in de job. “
(Natalie , Leuven)

De vrouw gaf me tijdens  boeiende gesprekken over haar leven  de uitdrukkelijke toestemming om dit neer te schrijven en op mijn blog te zetten. Voor dit gebeurde heeft ze de tekst gelezen en goedgekeurd. Pas dan heb ik het online gezet.

Ps: Natalie is een fictieve naam.